New Powers

Brianna lachte en voelde zich al beter toen het minder warm werd. 'Bedankt,' grijnsde ze en bedacht zich dat zij haar naam nog niet had genoemd. Ze stak haar hand naar hem uit, 'Brianna, een van de andere freaks.' Ze grijnsde weer, maar nu iets geforceerder. Freak was altijd een van haar bijnamen geweest op school, een tijd waar ze niet aan herinnert wilde worden. Mensen accepteren moeilijk dat wat anders is.

Simone Kettels


'Zing, zing, zing,' roepen alle meisjes van het slaapfeestje. 'Maar ik-ik wil het niet' snikt Simone onzeker. 'Je moet wel, baby!' snauwt het populairste meisje Claire. 'Je mocht naar mijn slaapfeest komen, dus je moet er ook iets voor doen!' Simone wou in huilen uitbarsten. Iets doen, alsof ze nog niets gedaan had. Ze moest vanmiddag stelen, gewoon wat nagellak. Anders zou ze de rest van de tijd op het middelbaar onderwijs worden gepest. Ze zou eigenlijk ook moeten roken, maar dat had ze geweigerd en dat kwam haar duur te staan. De nagels staan nog op haar armen!
Alle telefoons werden erbij gepakt en er werd iets door het groepje gekozen.
'Op dit liedje...' Claire drukte het middelste knopje in en I would stay van Krezip kwam uit haar telefoon. 'Alleen een refrein dan!' suggereert een ander meisje.
Het was nu of nooit, het refrein kwam eraan. Ze besloot het maar te doen; ze wou niet meer ruzie:
'I have to learn, have to try, have to trust I have to cry, I have to see,have to know, that I can be myself... and if I could I would stay
and if they're not, not in my way-eeeh'
Het ging goed todat het ''my way-eeeh'' gedeelte kwam. Het was heel hoog, als een piepgeluidje. 'Hahahaha.' alle meiden kwamen niet meer bij. 'Ik heb het opgenomen,' gilt weer een ander meisje. 'Snel, bleutooth door!' Simone hoorde dit allemaal niet meer. Die had al haar spullen gepakt en huilend gegaan....

De volgende ochtend lag ze veilig in haar eigen bed. Niet van plan er ooooit nog uit te komen. 'Simone, kom je eruit? Vertel nou eens wat er gebeurt is..' Het was haar bezorgde moeder. 'Nee, ik kom er nooit meer uit.' 'Dat zal wel moeten, we gaan naar oma!' Dat was ze helemaal vergeten, ze ging naar haar oma die in Lommel woont. Ze ziet haar bijna nooit omdat ze zover weg is. Steunend komt ze haar bed uit. Snel trekt ze wat makkelijks aan en gaat naar beneden. 'Toch maar besloten om te komen?' Niets zeggend pakt ze wat CornFlakes en ploft neer. 'Ben je ongesteld? Je bent zo chagerijnig.' Simone verslikt zich bijna in haar melk. 'Maaa-am. Nee, dat ben ik niet.'

Na een uur te hebben gereden, en nog steeds niets te hebben gezegd over het feest houdt Simone's moeder op met vragen te stellen. Simone had haar mp3 meegenomen en keihard opgezet. Ze wilde met niemand praten. Als ze nou eens zo kon zingen als al die meisjes op haar mp3. Opeen valt haar iets op. Ze heeft wat staan op haar pols. Hadden de meiden dat gisteren gedaan? Volgens mij niet. Anders had ik het wel gemerkt. Misschien iets vuils? Simone maakte haar vinger nat en probeerde het ervan af te vegen. Maar het lukte niet. Wat raar zeg!

Tommy Thomas rende over zijn veldje met zijn beer. Giechelend viel hij neer en gooide zijn beer weer weg om weer op te springen en achter de beer aan te rennen. Tommy stak zijn handjes uit en liet de beer weer naar zich toe zweven. Weer gooide hij de beer weg, rende erachteran en - stopte abrupt toen hij vlak achter de beer twee grote schoenen zag opduiken, verbonden aan benen en die weer verbonden aan de rest van het lichaam van een vreemde. Thomas wist een ding; hij hield niet van vreemden.

Brendon laat alles maar een beetje half over zich heen komen. Hij zat na te denken over zijn eigen 'krachten' en probeerde zich te bedenken hoe hij aan die tatoo kon zijn gekomen. Het was toch vreemd, dat zoiets zomaar uit het niets verscheen. Net als krachten. Die konden toch ook niet zomaar uit het niet verschijnen. Brendon vond het maar een enge gedachte.
Brendon kijkt op als er plots een klein jongetje met een beer voor zich staat. Hij glimlacht even naar het jongentje en gaat dan op zijn hurken zitten. "Hallo" begint hij. "Wat doe jij hier zo alleen?" Okay, Brendon was nooit echt goed geweest met jongen kinderen en door zijn kotsgroene kleding stootte hij ze eigenlijk vaak af. Hij vond het ook er vreemd van zichzelf dat hij deze jongen aansprak.

Opeens kijkt Brendon op als hi het geluid van een auto hoort. "Jongens! Ik geloof dat ik iets hoor van een normaal vervoersmiddel. Dan zouden we hier weg kunnen komen" Brendon kijkt even rond, maar ziet verder niks en dat terwijl zijn blik toch best ver kon komen.

'Weet je dat zeker Brendon, ik hoor helemaal niets.' Toen dacht Patricia ineens weer aan het feit dat hij alles veel beter kon horen en zien.
'Oh yeah, right. Van welke kant komt hij?' Ze bedacht zich opeens dat ze helemaal naar Frankrijk moest en dat ze eerst erachter wou komen wat al die krachten betekenen. Ze wil dus nu ook nog niet terug naar huis.
'Maar dit moet iets te betekenen hebben, dat wij hier elkaar allemaal ''toevallig'' tegenkomen en allemaal ineens krachten hebben? Ik ga uitzoeken wat het betekend, wie gaat er met me mee?'



Simone is bij haar oma aangekomen. Terwijl ze zich nog steeds belabberd voelt zet ze haar beste fake-smile op als ze bij haar oma is. 'Meisje' zei haar oma naar een tijdje, 'Zou je voor mij wat koekjes kunnen halen bij de supermarkt. Mijn benen zijn niet meer wat ze geweest zijn.' Simone springt meteen op. 'Natuurlijk oma.' Nu had ze even tijd voor zichzelf zonder een bemoeizuchtige moeder. 'De supermarkt is wel ver weg, zal ik je even uitleggen hoe je er moet komen?' 'Nee, dank u oma, ik zal het zelf wel vinden.' Ze krijgt wat geld mee en gaat opweg naar de supermarkt.

'Ik weet het zeker, ik ben verdwaald' zegt Simone als ze naar een tijdje helemaal niet meer weet waar ze is. Ze is bij een verlaten veldje. Geen mens in de buurt. Ineens denkt ze aan de musical De Rattenvanger van Hamelen waar ze ooit naartoe was geweest, en begon ze zachtjes te zingen: 'Kunt u mij de weg naar de supermarkt vertellen, meneer?' Dat ze weer durfde te zingen; Simone stond er zelf van te kijken. Maar opeens kwam er een man voorbij. 'Een man?' denkt ze ' ik liep hier alleen en er is helemaal niemand in de buurt.' De man keek wazig uit zijn ogen en riep: 'De supermarkt! De supermarkt, als je naar de supermarkt moet moet je rechtdoor aanhouden 4e straat rechts en daarna 2e straat links.' Daarna liep de man weer weg. 'Oke, dat was vreemd.' Ze volgde de instructies van de man en kwam zo bij de supermarkt uit.

Toen ze de koekjes had gehaald en weer naar buiten liep moest ze de weg terug ook nog vinden.'Great' zuchtte ze. Opeens zag ze een groepje mensen van haar leeftijd, met een kleinere jongen met een beer. Die weten hier vast de weg wel. 'Euhm, weet iemand hier de weg?'

Brianna keek ook naar de jongen. 'Hallo?' zei ze aarzelend. De jongen schrok terug en verstopte zich achter de benen van Brandon. Ze rolde haar ogen en keek naar de rest. 'Nieuw persoon? Ehrm... Geen flauw idee waar we zijn, eigelijk.' Brianna stak haar hand uit. 'Brianna. En, wat voor krachten heb jij?' Geamuseerd kwam ze erachter dat ze hier aan gewend kon raken.

'Simone.' zei ze tegen het meisje. 'En wat voor krachten heb jij?' vroeg ze erna.
'Krachten?' Simone voelde zich ongemakkelijk. Ze dacht dat Brianna niet goed snik was. 'Ik heb helemaal geen krachten.'
Toen dacht ze weer aan de gehypnotiseerde man van net. 'Ooh.' Was het enige wat eruit kwam.
Het moest gewoon toeval zijn. Het zou niet eens kunnen, krachten bestaan helemaal niet. Ze keek
weer naar haar pols. Het teken zat er nogsteeds op. Al die toevallen en rare dingen! Ze kreeg er de
kriebels van.

Brendon luistert nog eens aandachtig om de vraag van Patricia, maar het geluid van de auto was verdwenen. "Ik weet het niet" mompelt hij, terwijl hij weer een blik op het jongetje richt. Hij kijkt ook vreemd op als het jongetje zich achter Brendon's benen verschuilt voor Brianna. Hij glimlacht even en kijkt op als er weer iemand bij komt. Ze voert een gesprekje met Brianna, maar als Brandon ziet dat dit meisje ook een teken op haar pols heeft, kan hij een glimlach niet onderdrukken. "Kijk!" roept hij uit, terwijl hij zijn mouw opstroopt. "Ik heb dezelfde" Hij wijst naar het teken op zijn pols en daarna naar die van het meisje. "Jij zal dan ook wel krachten ofzoiets moeten hebben" zegt hij dan met een ^^-face.
Brandon haalt zijn mouw weer naar beneden en zet zijn hoed even recht.

Tommy kijkt nieuwschierig naar de pols van de man waar hij achter staat. Voorzichtig stroopt hij zelf ook zijn mouw op en trekt aan 't groene shirt van de man om hem zijn pols te tonen waar het zelfde figuurtje op zit. 'De enge mevrouw zei dat het het teken gods was,' babbelde hij, verwijzend naar het christelijke weeshuis waar hij nu woonde. 'Is dat iets slechts?'