New Powers

Waar gaat het over


Mensen, die elkaar niet kennen hebben 1 ding gemeen. Ze krijgen allemaal krachten. Alle mensen wonen op verschillende plaatsen dus samenkomen word nog een hele optie. Maar dat zal moeten, want alle krachten die ze krijgen eist hun leven. Ze merken er helemaal niets van, ze kunnen zo jaren doorgaan. Het gaat alleen hard als mensen hun zien. Ze mogen dus niet doormensen gezien worden. Gaat het ze lukken om bij elkaar te komen om zo ervoor te kunnen zorgen dat hun leven er niet onder gaat leiden.
Het zal beginnen dat ze nog krachten moesten krijgen, dit gebeurt op een normale dag, dat maakt het leuker. Door een tatouage, op de onderkant van de pols, kom je erachter dat je iets gemeen hebt.








Patricia lag te wroelen in haar bed. Ze had een rare droom gehad en nu kon ze niet meer slapen. Ze werd achtervolgt door iemand of iets met een kap op. Patricia probeerde weg te rennen, maar dat lukte niet. 'Brr.. wat haat ik zulke dromen.' dacht ze in zichzelf. Ze keek op haar wekker en zag dat het 6.13 was. Patricia besloot om maar uit bed te komen, dan kon ze de dag nog sportief gebruiken. Ze trok een joggingbroek en een t-shirt aan en sloop zachtjes naar beneden zodat haar ouders -die nog lagen te slapen- het niet hoorden. Patricia besloot om te gaan joggen, in Parijs heb je hele mooie bezienswaardigheden. Toen ze nog een keer in de spiegel keek en haar haar goed deed zag ze een liteken/tatouge op haar arm. Verbaasd keek ze ernaar; het had een rare vorm, maar zag er toch mooi uit. 'Hoe zou ik dit hebben kunnen krijgen?' vraagt ze zich af. Maar dat was voor latere zorg, eerst ging ze joggen! Toen Patricia zachtjes over de straten liep zag ze hoe rustig Parijs kon zijn. Er was helemaal niemand! Patricia besloot een sprintje te nemen, met haar ogen dicht. Toen ze die weer open deed, was ze ergens anders. Ze kon de plek niet meer eens zien! 'Oke Weird,' zegt ze hardop. Dit heeft ze nog niet gezien, dit stuk van Parijs. Ze liep dus rustig wat verder, verbaast dat ze ook helemaal niet moe was, en dat ze zo ver was gekomen. Op een bordje zag ze Lommel staan. Dit was Parijs niet meer...

Brianna zat rechtop in bed, zwaar ademend van de droom die ze net had gehad. Snel sloeg ze de wekkerradio uit, die standaard om vier uur afging en knipperde een paar keer in haar ogen in een poging om wakker te blijven. Nu ze er nog eens over nadacht, had ze geen idee waar de droom eigelijk over was gegaan, behalve dan dat ze doodsbang was geweest.
Brianna kleedde zich vlug om (een zwart shirt met de woorden ‘Fuck Indentification, I have the right to be a nobody’ en een wijde, groene broek), deed haar make-up op en probeerde ervoor te zorgen dat haar rode haar recht op kon staan. Pot gel op. Morgen maar nieuw kopen, dacht ze, nu klaarwakker. Net toen ze haar hand met het laatste beetje gel naar haar haar bracht, merkte ze dat de tatoeage op haar onderarm was verandert. Ze had hem al vanaf haar vijftiende gehad (door een slechte combinatie van drank en geen normaal verstand); een kleine draak, maar nu was de draak verdwenen en stond er een vorm die ze niet precies kon onderscheiden. ‘Okay, dat zal vast niet goed zijn,’ mompelde ze tegen haar pols. Maar toen ze weer wegkeek van haar pols zag ze het vertrouwde laminaat niet meer liggen op haar kamervloertje. In feite zag ze haar kamer ook niet meer. ‘O-kay,’ zei Brianna langzaam, nu tegen niemand in het bijzonder, maar keek rond in de omgeving waar ze nu opeens stond. ‘Dit kan ook niet goed zijn.’

Dawn werd wakker uit een onrustige slaap. Ze tastte in het donker naar de lichtknop en voelde dat ze had gezweet in haar slaap. Ze kon zich niet precies herinneren wat ze had gedroomd, maar erg prettig was het niet geweest. Toen het licht aan was, stond ze op met haar ogen nog half dicht. Geeuwend liep ze naar de badkamer, nam ze een snelle douche en kleedde ze zich aan. Ze voelde zich een beetje vreemd en ze vond de omgeving ook wat vreemd. Ze dacht dat het kwam omdat ze nog moe was of nog half sliep, dus ze besteedde er verder geen aandacht aan. Ze haalde een kam door haar haren en nam daarna haar tas. Zonder nog eens achterom te kijken ging ze de deur uit.
Misschien kwam het door de frisse buitenlucht of het zonlicht, maar ze besefte plots dat er iets niet klopte. Ze besefte dat haar appartement er anders had uitgezien en dat de buitenomgeving er ook anders uitzag. Dit was haar huis helemaal niet. Dit was haar omgeving helemaal niet. Ze wilde een hand door haar haren halen, maar halverwege bleef hij steken toen ze een soort litteken/tatoeage op haar pols zag. Verstijfd keek ze ernaar en allerlei gedachten spookten door haar hoofd. 'Iemand heeft me ontvoerd, hierheen gebracht en me gebrandmerkt...'
Dawn keek om zich heen, maar zag niemand aan de buurt, aan wie ze kon vragen, waar ze was. "Oh my god!" riep ze uit en ze liet zich neerzakken op de stoep, voor het huis waaruit ze kwam.

Apollo had een nachtmerrie. 'Schat, het spijt me!' zei Brianca.
'Ik heb genoeg geluistert, je ging vreemd!' zei Apollo woedend. Op dat moment kwam de vriend van Brianca binnen. 'He schat, ik zag je scooter voor de duur staan, woon je hier? Mooie stekkie!' Apollo werd omvergeblazen door een stoom van woede. Hij werd boos, het begon te omweren. Het licht viel uit. BOEM
Toen ging het licht weer aan, Apollo voelde zich opgelucht. Maar, daar lagen 2 lijken. Brianca en haar vriendje. Toen schok Apollo wakker, hij voelde wat aan zijn elleboog en zag een tatoo in de vorm van een bliksemflits. Apollo stond op en stapte onder de douche. Hij voelde zich als een God, alsof hij alles kon beheersen, alsof hij wist wanneer het ging regenen. Hij voelde dat het regende, want hij was deprisief, maar hoe kon hij dit voorspellen? Apollo stapte onder de douche vandaan en keek uit het raampje. Wat? Het regende! Hij droog zich snel af. En keek toen naar een gat in de muur, een zwart gat. Hoe kon dit? Was dat de knal die hij hoorde en had dat iets gemeen met zijn nachtmerrie? Apollo deed zijn jas aan en liep naar buiten.

'Gaaaaap!' Damion werd relax wakker en stapt zijn bed uit. Hij kan zijn ogen niet goed openen en loopt gelijk op de deur af op weg naar de badkamer. Damion had geen zin om nog eens door de deur van de badkamer te lopen, dus hij wachtte even en liep verder, door de deur heen. Damion merkt niks op en wast zijn gezicht. 'Heerlijk geslapen.' mompelt hij. Als hij naar zijn arm kijkt ziet hij een tatoeage. Wat doet dit afschuwelijke ding hier op mijn huid? Hij kon niet echt zien wat het precies was, maar hij vond het in ieder geval lelijk. Weer denkt Damion dat de deur open stata en loopt weer dwars door de deur heen, zonder dat hij wat opmerkt en hij loopt door naar beneden. 'Misschien een kaasschaaf om het er af te halen?' mompelt hij en hij pakt een kaasschaaf.

Brianna keek om zich heen, maar zag niets anders dan gras en de grens van een of ander bos in de verte. Nu ze beter keek, zag ze ook een paar stipjes. Nu ze nog beter keek, zag ze dat de stipjes mensen waren. Brianna grijnsde onwillekeurig om het feit dat ze niet de enige was die hier was ‘heen gekomen’ en rende naar het dichtstbijzijnde stipje. Het meisje stond met haar rug naar haar toe, zodat ze alleen haar lange, bruine haar kon zien. “Eh… Hallo? Heb je enig idee waar ‘hier’ is?” begon ze aarzelend.

Apollo

Apollo dwarrelde over straat, hij was deprisief en het regende. Hij liep door het bos en opeense hoorde hij iets. En toen een paar seconden later stonden er drie man voor hem met een mes in hun handen op hem gericht. 'Je geld maat' zei de middelste, oftewel de leider. 'Rot op' zei Apollo die kwaad werd. De jongens kwamen gevaarlijk dichterbij. Een jongen kwam nog dichterbijer en maakte een beweging met zijn mes. Apollo hield hem tegen en pakte zijn arm vast en duwde met het mes in de maag van één van zijn medegangers. Je hoorde had gekreun en de één viel neer. Apollo pakte een stok van de grond en sloeg de leider op zijn hoofd die erg geschokken was. Maar waar was de derde? 'Ik roep de politie! Ik heb een foto!' riep de derde. O fuck, Apollo rende achter de derde man aan en opeens stond hij stil. Twee politie mannen in hun keurige zwarte pak keken geschokt. De derde man wees naar Apollo en de twee mannen trokken hun pistool. 'Leg je handen op je nek!' zei de politie agent. Apollo werd nu bozer, hij had het puur uit zelfverdedeging gedaan! Het begon te stormen. Telkens heviger. 'Ben je doof?' zei één van de agenten die dichterbijder kwam. Op dat moment was er een lichtflits. De man die dichtbij hem stond was dood. Toen was er nog een lichtflits. Er viel een boom om, op de derde man die hem wou bestelen. 'Jij bent een mutant! Jij bent een schurk! Een monster!' scheeuwde de politie agent met een angstige toon. Hij rende naar zijn auto en reed weg. Er liep een traan langs de wang van Apollo. Hoe kon dit? Waarom is hij een monster geworden? Waarom! Hij liep het bos verder in en kwam na drie uur op een plaats uit genaamt: Lommel

Met grote ogen schrikt Brendon wakker. Okay, dat was best wel een heftige droom geweest deze nacht. Hij wist niet precies wat erin voor kwam, maar het was iets met gemaskerde mannen, met zwarte kappen over hun hoofd heen ofzo. Nogal onduidelijk, maar gelukkig voor hem waren dromen bedrog.
Klaarwakker stapt Brendon zijn bed uit en loopt hij richting de badkamer. Hij schrikt op als hij iets hoort vallen en kijkt dat zenuwachtig om zich heen of er echt niemand op zijn kamer was. Ha, niemand had het beschamende moment kunnen aanschouwen.
Hij draait de kraan van de wastafel open en gooit met zijn handen een grote plas water in zijn gezicht. Hij knippert even met zijn ogen en kijkt dan in de spiegel. Op de één of andere manier gaf dat de doorslag om iets groens aan te doen, zoals eigenlijk elke dag wel. Brendon haalt zijn schouders op en wandelt dan weer naar zijn slaapkamer, vergetend dat zijn gezicht nog helemaal nat is.
Vrolijk grist hij een donkergroen t-shirt uit de kast, met een donkergroene skinnyjeans en een kotsgroen jasje. Perfect. Hij springt zo ongeveer letterlijk in zijn kleren, trekt zijn sokken en schoenen -die overigens ook groen zijn- aan en zet dan zijn hoedje op.
Na nog een laatste blik op de kamer geworpen te hebben, of hij niets vergeten is, loopt hij de deur uit. Vreemd genoeg komt hij niet op het gebruikelijke stoepje uit, maar totaal ergens anders. En daarbij was hij ook zijn huissleutels nog eens vergeten en had hij zichzelf zojuist buitengesloten. Maar als Brendon zich omdraait is ook zijn appartement verdwenen. Okay...Maar hij moest niet te laat komen en als hij niet wist waar hij was, ging dat geheid gebeuren.
Hij trekt even een wenkbrauw op als hij de mouw van zijn jasje opstroopt en geen kotsgroen horloge ziet, maar hij ziet wel een één of ander vaag teken op zijn pols. Raar.
Na een tijdje zo gestaan te hebben, hoort hij opeens mensen praten. Vreemd kijkt hij op en om zich heen. In eerste instantie niemand te zien, maar als hij beter kijkt, ziet hij een paar kilometer verderop mensen spreken. Hij glimlacht even, maar deze verdwijnt al snel als hij beseft dat het geen meters zijn, maar kilometers. Okay, dat was vaag.

Brianna verloor al snel haar aandacht aan het meisje Patricia en de jongen. Ze keek weer om zich heen. Nog een jongen was verschenen in het groene weiland. Als een kameleon stond hij daar, met zijn groene kleren... Ze haalt haar schouders op en rent naar hem toe. 'Heey!' roept ze, voordat ze goed en wel bij hem in de buurt is. Patricia en die andere jongen redden zich ook wel zonder haar. Lichtelijk buiten adem komt ze bij hem staan. 'Jij een betere verklaring van wat er hier is gebeurt? Je ziet er ook niet echt uit alsof je hier wilt zijn...'

Brendon kijkt op als er opeens iemand voor hem staat. "Hallo" mompelt hij, terwijl hij haar bestudeert. Hij herkende haar niet, dus waarschijnlijk ging hij nooit optijd komen, aangezien hij iedereen in de buurt wel van gezicht kende. Hij kijkt even het gebied rond en kijkt haar weer aan als ze hem een vraag stelt. "Ik zou dus echt geen idee hebben van wat hier gaande is. Ik verliet mijn appartement en vergat mijn sleutels, maar mijn appartement is zojuist verdwenen." ratelt hij aan één stuk door. "En nee, ik wil hier ook niet bepaald zijn" Hij zat liever lekker thuis, dan hier in ieder geval.
"Maar jij hebt dus ook geen idee?" vraagt hij het meisje, terwijl hij zijn mouwen opstroopt. Het was toch wel een beetje warmig met zijn jasje ook nog aan.

Ze schudde haar hoofd en keek weer rond. 'Die twee stonden ook opeens hier.' Brianna zweeg even en keek naar de huid die vrijkwam toen hij zijn mouwen opstroopte. 'Heb jij ook 'n tatoeage op je pols?' Ze keek even naar die van haar. 'Ik heb dezelfde. Vanochtend was hij er opeens...'
Nogmaals, dit kon niet goed zijn. Ze wilde tegen de boom gaan zitten die vlakbij hen stond, maar struikelde. Brianna maakte zich al klaar om het harde hout met haar hoofd in contact te voelen komen, maar voelde in plaats daarvan het zachte gras. Toen ze haar ogen opende merkte ze dat de boom nog steeds op dezelfde plek stond, maar dat ze door het heengevallen was. 'What the hell!'

Er was een andere jongen, alweer! Dit kon niet goed meer zijn! Het is gewoon te toevallig! Ze luisterde goed naar wat Brianna zei. Iets over tatoeage, en pols. Ze liep snel naar hun. Ze was er zo snel, voor ze er erg in had. Wat gebeurt hier toch allemaal. 'Tatoeage, pols?' Patricia trok haar vest uit en liet haar pols zien. 'Je bedoelt toch niet zoiets.'
Opeens was Brianna weg. Waar was ze gebleven? Ze stond er een beetje aarzelend bij. 'Moeten we haar zoeken?' vraagt ze aan de nieuwe jongen. Maar al snel merkte ze dat Brianna aan de andere kant van de boom was, die dicht bij hun stond. 'Wat deed je nou?' vroeg ze verbaast

'Ik - deed niets?' zei Brianna verward. Ze schudde haar hoofd, liep om de boom heen en keek naar de pols van Patricia. 'Die heb ik ook,' zei ze, zonder er bij na te denken. Als vanzelf draaide ze haar pols naar hen toe. 'Iemand die dit ook niet grappig meer vindt?' Ze keek rond. 'Damn! Ik viel door een boom!' vloekte ze, starend naar de solide boom alsof het zijn schuld was.

Het meisje had hetzelfde als Patricia, precies dezelfde tatoeage! 'Damn Ik viel door een boom' vloekte het meisje.'
Er moet een verklaring voor zijn.' probeerde ze het meisje gerust te stellen. Patricia liep naar de boom en voelde eraan. Niets mis mee, een doodnormale boom. ' Nee, niets mis mee.' Even aarzelde Patricia, maar toen vertelde ze ook haar geheim: 'Ik hoor in Parijs te zitten. Toen ik vanmorgen ging joggen was ik ineens hier. Hier in Lommel. En zonder buiten adem te zijn, en in nog geen 5 minuten. Dat noem ik ook niet helemaal normaal. Misschien heeft het wel iets te maken met die tatoeages. Vanmorgen zat hij er ineens. En die van jullie, hoelang hebben jullie die al?' zegt Patricia allemaal snel achter elkaar. Dit kan niet goed meer zijn, en normaal. Wat is hier toch allemaal aan de hand?

"Ik heb ook zo tatoeage" zegt Brendon, terwijl hij naar zijn pols kijkt. "Ik heb hem sinds vanochtend ofzo, geloof ik." Hij knikt nog even ter bevestiging, nadat hij even terug gedacht had. Nee, gisteren had hij hem zeker weten nog niet gehad.
"Je viel door een boom?" vraagt Brendon ongelovig. Dat kon toch gewoon niet?
"Ik stapte gewoon uit mijn appartement, toen ik hier plots stond. Niet helemaal normaal en ik dacht echt dat ik gek werd. Anyways, ik zag je net ook nog staan..Verderop." Hij fronst even. "Nogal ver verderop. Een kilometer ongeveer, of misschien ietsje meer." Zijn frons wordt groter. "Ik kon je trouwens ook aardig goed horen..." Hmm, dat klonk allemaal nogal vreemd, maar het was wel waar geweest. Misschien wel net zo vreemd als de ander die door een boom heen viel..

Brianna lachte schaapachtig. 'Misschien hebben we allemaal wel superkrachten, of zo.' Het was als grap bedoelt, maar nu ze hoorde dat Brendon ook zoiets had, en dat andere meisje ook nog eens die tatoeage had, begon ze te twijfelen. 'Hé, dudes, ik wil naar huis. Je weet wel... Hier staan zal niet werken.' Snel haalde ze een hand over haar hoofd en hanenkam. Zelfs die zat zo te voelen nog goed, nadat ze door de boom was heengevallen.

Apollo

Apollo was nu aangekomen in Lommel. Vreemd genoeg had hij nog nooit van dit ene plaatsje gehoort. Hij was nog steeds deprisief, fijn zeg, de politie achter je aan en die crimineel heeft nu een boze maffiabaas die dolgraag Apollo een kopje kleiner wil maken. Het regende, hij hoorde een paar mensen wat zeggen over tattoo's en krachten? Apollo stond stil, misschien hadden hun het zelfde? Een steek van opwinding schoot door hem heen. 'He guys' begroette Apollo hun alsof hij ze al jaren kende. Door de opwinding verdween de regen. Maar het bleeft bewolkt. 'Ik hoorde iemand iets zeggen over superkrachten? Vreemd genoeg, heb ik ook een tattoo en ook misschien een soort van powers.' Wat zouden ze van hem denken? Misschien hadden ze het over een boek en lachtte ze hem straks drie-dubbel uit.

'Geweldig!' riep ze uit. 'Nog meer freaks.' Brianna dacht even na. 'Hmm, freaks zijn niet zo erg. Nogal geweldig, eigelijk.' Ze richtte haar aandacht weer op de rest. 'En nu? Wat kan jij dan, eigelijk? Brandon hier,' ze gebaarde naar de jongen in het groen, 'kan blijkbaar van nogal ver horen, of zo. Michelle Patricia,' ze gebaarde naar het andere meisje, 'kan nogal - snel ergens zijn.' Brianna dacht even na. 'En ik val door solide voorwerpen. Geweldig.'

Goed, we hebben dus allemaal powers, ik beheers dan waarschijnlijk het natuur' zei Apollo opgewonden. Hij grijnsde hij was niet de enige! De zon begon te schijnen en de temratuur steeg op naar 25 graden.

(ooc: Cindy ^^ Ik heet hier Patricia )


Superkrachten? Dat kan toch niet?! Alhoewel... al die rare dingen die hier gebeuren....
'Vinden jullie het niet heel vreemd? Ik bedoel, we vinden het nu wel allemaal zo geweldig, maar moeten we ons niet af gaan vragen hoe het komt dat jij door bomen valt' Patricia wijst naar Brendon 'Jij goed hoort en ziet.' Daarna kijkt ze naar Apollo. 'En jij het hier harstikke warm maakt.'Omdat het ineens wel 5 of meer graden omhoog is gegaan doet ze haar vest uit. 'Moeten we niet uitgaan zoeken, waarom we dit kunnen. Zijn we wel de enige?'

(OOC: Omg omg omg XD Sorry, is verandert(A))

Brianna haalde een hand over haar hanenkam en zei luchtig; 'Op zich boeit het me niet wie het nog meer hebben, of waarom. Zolang er geen 'bijwerkingen' zijn, vind ik het best.' Ze begon het nu ook warm te krijgen in haar zwarte kleding. 'Kan je niet even niet zo vrolijk zijn? Ik stik bijna,' grijnsde ze naar de jongen die zijn naam nog niet had gezegd. 'Hoe heet je, eigelijk?'

Apollo

Apollo wou weer een naam verzinnen, hij schaamde zich nogal voor zijn idioote naam maar bedacht toen dat Apollo wel stoer stond bij zijn onnatuurlijke krachten. 'Apollo is mijn naam' zei Apollo met een knipoog. Apollo keek naar de zon, maar kreeg geen last van zijn ogen?! Hij wou dat het wat kouder werd, toen kwam er een wolk aan gezweeft en die ging erg langzaam onder de zon. Apollo keek naar Brianna.