Back to the past - RPG

Wow. Goede grap, jongens, was het eerste wat Brianna dacht toen het tollen stopte. Decor had alleen beter gekunt; kom op, wat is dit? Een of ander Star Trek-achtige omgeving? Ze rolde haar ogen. Maar hoe…? Nee, dat deed er niet toe, onderbrak ze zichzelf. Dit is een grap. Op de een of andere manier hebben Lynn en Jack het voor elkaar gekregen om de schuur om te bouwen tot een vaag – iets. Ja, binnen 20 seconden, maar dat kon, toch? Een klein, vervelend stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat dat niet kon.
De stem negerend draaide ze zich naar haar oudere klasgenoten ‘Erg grappig, wat is dit?’

'Oke ik doe mee aan de straatrace van vliegende skateboards maar de politie snapt ons niet he'zei Alec tegen zijn vriend.''Tuurlijk niet Alec mattie van me.' 'We hebben de locatie van de oude school die op afbreken staat en we racen de hele oude buurt door' stelde Hasan hem gerust. 'Óke ik doe mee. 'Tot over 2 uur'. En Alec rent naar Hasan's huis(daar woont hij.)

2 uur later
Alec stond klaar bij de start. 'Klaar voor de start, af '. En Alec vliegt keihard weg. Na een tijdje als eerste gereden te hebben hoorde Alec politie geluden, hij draaide zich om en zag. ' Shit politie, everbody move on.' schreeuwde hij. Alec vloog heel hoog en landde op een dak. Hij keek omzich heen en zag dat hij omsingeld werd door politieagenten. ' Dat heb weer'. zuchte hij. Hij sprong vlug op zijn skateboard deed de snelste versnelling aan en vloog keihard naar Hasan's huis. Hij keek naar buiten en zei:''Niet gesnapt gelukkig '. En hij ging slapen.

Veronique had alle aantekeningen gemaakt, deed haar helm af en zat weer in haar eigen kamertje. Pff... wat saai! Ze strekt zich uit en staat op. Ze pakt haar skateboard die standaard langs haar stoel zweeft en gaat naar buiten. Heerlijk! De wind gaat door haar ''bijna zwevende'' haar. Iedereen keek naar Veronique, waarschijnlijk omdat ze van die felle kleuren draagt. Ze gaat eerst naar de skatebaan, maar daar krijgt ze snel genoeg van. Op een gegeven moment ziet ze Patrick, een jongen bij haar uit de klas. Soms had ze echt medelijden met die jongen, dat hij zo vaak word uitgelachen. Daar doet ze nooit aan mee! Wat maakt het uit of je bijna geen geld hebt, maakt geld je soms een ander persoon? 'Hee Patrick!' Ze zwaait naar Patrick en loopt naar hem toe. Veronique bekijkt waar ze staat en ziet het lege fabriekspand. 'Wat doe je hier, dit is toch allang gesloten?'

'Misschien beweegt er wel iets! Zullen we kijken? Zal niemand erg vinden, het staat al jaren leeg! Zonder op antwoord te wachten klimt ze al omhoog. Het is heel hoog, want tsja... er komen steeds meer mensen en steeds minder plek voor huizen dus bouwen ze alleen nog maar flats. Snel ziet ze een kapot raam, waar Veronique naartoe klimt. Behendigt kruipt ze door het raam. 'Krsss.' hoort Veronique. 'O nee, een scheur in mijn broek!' Maar ach kleren zijn vervangbaar! Snel kijkt ze naar beneden en ziet ze Patrick nog staan. Veronique zwaait naar hem en roept: 'Kom je ook, het is helemaal niet eng, als je maar niet naar beneden kijkt. Op dat moment hoort ze gekraak, van beneden komen. Er zit hier wel iets, maar wat.

'Hoi,' hoorde ze waarna Brianna zich snel omdraaide. 'Eh... Heey?' Ongemakkelijk schuifelde ze met haar voet. 'Dus jullie hebben dit zo gemaakt? Goh... Leuk. Mag ik dan nu weer terug?' Aarzelend keek ze de twee aan. Blijkbaar was de jongen nogal zenuwachtig, wat het stemmetje in haar hoofd dat haar zei dat dit allemaal een grap was, geen goed deed. Hij weet toch wel wat er gebeurt? dacht ze.

Brianna liep mee naar het kapotte raam. 'Yes en welkom in Londen,' zei de jongen nog. O boy... Dit kon Londen niet zijn. Snel schudde ze haar hoofd. 'Dit is Londen niet. Londen is - geen wereldstad. Dit -' ze stopte in haar zin, wat ze niet leek te merken. Voor haar lag een stad die ze zich alleen had voorgsteld als ze een sfboek las. De gebouwen waren hoger dan de wolkenkrabbers die ze gewend was, en voorbij het industrieterein (Brianna dacht dat dat het tenminste was) zag ze op de 'weg' voertuigen die misschien op auto's hadden geleken als ze niet vlogen.
'O mijn God...'

Brianna had niet het idee dat haar dag nu nog erger zou worden. '2 - 2976?' bracht ze uit met een piepstem waarvoor ze zichzelf later wel zou verachten. 'Maar - we probeerden alleen mar dat ding te laten werken. Londen klopt, dat moet dan wel. Maar het jaar...' ze dwaalde af. 'Ik kom uit 2008. We hadden alleen een of ander vaag ding gemaakt voor school.'
Langzaam maar zeker begon ze in te zien dat dit niet goed kon zijn. Hell, niets hiervan was goed. Hier had dus ooit het schuurtje gestaan waaruit zij kwamen tijdreizen? (ze haatte het woord nu al) Hoe kwam ze weer terug? Kónden ze nog wel terug? Zaten ze hier vast? Even werd het zwart voor haar ogen, maar al snel zag ze alles weer zo helder als mogelijk was. ‘Wow.’

Note: Inspiloos... Mag ik de rest doodschieten? Nee he? Nee... That would be cruel.

'Een tijdmachine,' mompelde ze. Snel keek Brianna weer op en vervolgde snel; 'Maar het hoorde niet te werken! Het was van karton en weetikveelwat!' Ze schudde haar hoofd en zei, meer tegen zichzelf; 'Het hoorde niet te werken. Jack maakte wel opmerkingen over hoe geweldig het moest zijn om toch door de tijd te kunnen reizen, maar het hoorde niet te werken. Argh!' Brianna gooide het dichtstbijzijnde voorwerp met een rotvaart het raam uit, wat een steen bleek te zijn. 'En nu?' ze draaide zich weer naar de jongen voor haar en keek hem smekend aan. 'Jij kan ons helpen, toch?'

(o.o.c. wow ben er al lang niet meer geweest (vakantie), dus ik begin ff bij het begin )


'Goedzo, je kan het wel!' roept Veronique Patrick bemoedigend toe. Als ook Patrick door het raam klimt. 'Moeten we gaan kijken?' vroeg Patrick. 'Oke, we zullen wel moeten hé?' grinnikt ze. Patrick pakt haar bij haar arm en samen lopen ze op het geluid af. Als ze een deur open doen, is Patrick het eerste binnen. Hij gilt, is er iets ergs? Veronique gaat op haar tenen staan en ziet wat mensen.

Patrick neemt het internatief. 'Hoi.' Een meisje kijkt om en zegt ook: 'Hoi' Als ze vraagt of dit is gemaakt is door ons, moet Veronique lachen. Dit gebouw is al zo oud!
Als Patrick het heeft uitgelegd gaat hij kijken of er deuren, of ramen open zijn. We konden er gewoon door zuchtte ze, als Patrick riep dat dat gewoon lukte.

Dit meisje, waarschijnlijk de hele groep, dacht dat ze niet in Londen waren. Waar komen ze dan vandaan? Die vraag werd snel beantwoord; ze kwamen uit 2008!! Ze hadden een tijdmachine gemaakt, die waarschijnlijk bleek te werken. 'Je kan ons wel helpen toch?' vroeg het meisje aan Patrick. 'Dat kan nog eventjes duren.' bemoeit Veronique zich ermee. 'De tijdmachine werkt niet meer, dat is wel duidelijk. En je maakt hem niet in 1-2-3.' als ze de tijdmachine eens bekijkt. 'Al deze onderdelen zijn zo oud. Het zou misschien zelfs beter zijn als je een nieuwe maakt. Die zal beter werken.'

'Maar Jack en Lynn hebben alletwee een deel gedaan,' ze gebaarde naar haar zwijgende vrienden. Brianna vroeg zich af of ze in shock waren maar schudde het idee van zich af. Dat kwam later wel. 'Ik heb geen idee hoe ik dat in m'n eentje moet doen.' Ze keek nog eens naar de hoop die ooit hun 'tijdmachine' geweest was.
Mompelend vroeg ze eraan toe; 'Misschien had ik toch maar moeten spijbelen.'

'Maar je hoeft het niet alleen te doen.' lacht Veronique. 'Ik heb geen verstand van tijdmachines, maar daar heb je proffesors voor. Die zouden er zo waarschijnlijk een kunnen maken. Waarschijnlijk. Jullie kunnen, tot we iemand vinden voor de tijdmachine, bij mij blijven slapen. Plaats zat.' En Veronique somde alles op. 'Een huishoudster, zwembad, een gamekamer veel slaapkamers, misschien wel de enigste met een beetje tuin en nog veel meer.' Ze keek Patrick aan. 'Je mag ook mee, en als je wilt ook komen logeren. Ik heb nog wel wat virtuele helmen. Dus je kan school gewoon bij mij komen doen. Het is toch bijna zomervakantie. Dus als je wilt....' Toen keek ze terug naar het groepje uit het verleden. 'Als jullie willen kun je ook naar school, maar jullie kunnen ook andere dingen doen. Er is genoeg! Maar als jullie liever hier slapen begrijp ik dat wel hoor.' lacht Veronique.

Brianna keek verward. 'Virtuele helmen? Mag ik even vragen of jullie in 'n taal kunnen praten die ik ook begrijp? Misschien vinden jullie me alleen maar 'n last nu, maar ik wil dit ook kunnen begrijpen...'
Yea, misschien vonden ze haar dan lastig, omdat ze hier zomaar opduikt met haar vrienden, maar dat zou haar niet ervan weerhouden om weer terug te gaan. Naar Damien, haar tweelingbroer, haar muziek en haar skateboard. Bijna zonder nadenken mompelt ze; 'Ik heb Dam beloofd dat ik naar z'n wedstrijd kwam...'

'Eens moet de eerste keer zijn.' lacht ze naar Patrick. 'Als je wilt kun je een hele kamer voor je eigen krijgen. En virtuele helmen gebruik je om naar de les te gaan. Je hoeft er niet meer de deur voor uit, en het is handig tijdens de lessen, omdat de leraren de lokalen kunnen aanpassen aan de stof die ze geven.' beantwoord ze de vraag. 'Dam? Dan moeten we eerst kijken naar de tijdmachine.' Als het maar lukt om een tijdmachine te laten maken. 'We hebben elkaar volgens mij nog helemaal niet voorgesteld. Ik ben Veronique.'

'Au!' roept Tim, als de steen hem raakt. Hij valt bijna van zijn skateboard. Het kwam uit dat gebouw daar. Dat stond toch leeg? Hij vliegt richting het raam waaruit hij dacht dat de steen kwam. Er staan een aantal kinderen. Een aantal hebben nogal rare kleren aan. 'Hee, wie gooide die steen?!' roept hij boos.

Brianna keek om toen ze geluid achter zich hoorde. Een lange man slash jongen stond achter hen. Terwijl ze een wenkbrauw optrok draait ze zich weer naar Veronique en Patrick. 'Vliegen er hier vaker mensen door ramen op skateboards?' Ze wierp nog een blik op de man die net zijn indrukwekkende entree had gemaakt. 'En waarom zweeft dat ding om hem heen?'

(ooc: Kan ook wel wat actiever )

'Vliegen er hier vaker mensen door ramen op skateboards?' vroeg Brianna. 'Vliegen ja, door ramen echter nee.' 'En waarom zweeft dat ding om hem heen?' 'Wieltjes zijn veel te ouderwets, daarmee kan je alleen maar laag bij de grond blijven. Maar met zoiets kan je wel 20 meter van de grond komen, dat verminderd files en dat is hard nodig. Het is zo druk op de wereld!' Dit omdat steeds meer gezinnen meer kinderen nemen. 'Wil je het eens zien?' Ze pakte Brianna bij haar pols en sleurde haar mee naar buiten. 'En wat vind je?'

Patrick glimlacht moeilijk als Veronique hem verteld dat eens de eerste keer moet zijn. Dat wist hij zelf ook, maar toch bleef het spannend. En al helemaal bij een meisje. Als hij dit op school zou vertellen, zouden ze hem keihard uitlachen, dat wist hij nu al.
Hij kijkt op als er opeens iemand door de ruit vliegt en begint te schreeuwen over een steen. Wow, had Patrick niet met een steen gegooit, want dat zou nog best wel eens kunnen. Hij wist het niet meer eigenlijk. De woorden van Veronique over ouderwetse wieltjes, laten Patrick van zijn scooter, weer naar de grond kijken. Waarom reed hij nog met zo'n oud ding rond? Hij was al aan het sparen voor een skateboard, maar had nog niet genoeg geld.

((OOC: Lameee))